Kaartjes sturen is passé en dat is helemaal niet erg

Niemand stuurt tegenwoordig meer kaartjes, want dat is ouderwets. Tegenwoordig zie ik alleen nog oudjes hun dichtgelikte brieven op de bus doen. Mijn generatie weet al bijna niet meer wat een postzegel is. En dat hoeft ook niet, want iedereen kan mijn leven volgen op social media. In plaats van een kaartje sturen vanuit Japan, post ik een selfie met Japanners in Harajuku--kleding. En in plaats van iemand fijne feestdagen te wensen, maak ik een foto van mijn champagneglas om twaalf uur - die vervolgens in jouw feed belandt. En als ik het voor jou bedoeld heb, dan tag ik je wel in de foto.

Ik snap het wel. Waarom zou je de moeite doen om naar de stad te gaan, een kaartje te kopen en hierop te schrijven, om deze vervolgens dan in een brievenbus te proppen? En dan moet er ook nog zo’n postzegel op waar je veel te lang naar hebt moeten zoeken in dat ene laatje met random prulletjes, waar het stof zich al ophoopt – en die krengen kosten nog zo’n 60 cent ook. Daarentegen hoef je eigenlijk maar één berichtje te tikken op je telefoon en je hebt iemand gefeliciteerd. Dat scheelt toch een heleboel stappen.

Omdat het makkelijk is en ik mezelf ook wel eens schuldig maak aan deze afstandelijke maar simpele felicitatievorm, vind ik het prima als ik word gefeliciteerd via social media. Maar stiekem heb ik veel liever een persoonlijke felicitatie van de mensen die dichtbij mij staan. Dat jij mijn verjaardag pas herinnert wanneer je een Facebook-melding krijgt is geen probleem, maar een appje of telefoontje zou ik wel waarderen. Dat hoeft echt niet om twaalf uur stipt hoor, maar je scoort wel vriendschapspunten als je de moeite neemt om het persoonlijker te maken dan ‘Gefeliciteerd. Confetti emoji. Lachende smiley’.

Dan heb je ook altijd nog die mensen die mij geen privéberichtje sturen, maar het nodig vinden om mij te feliciteren in de groepsapp. Dat doen ze natuurlijk uit pure onbaatzuchtigheid, om andere mensen ook te helpen herinneren aan mijn verjaardag – niet dus. Wat ze eigenlijk doen door mij te feliciteren in een groepsapp, is laten zien dat zij de eerste van de groep zijn die mij feliciteren om één over twaalf. Want zo hopen ze karmapunten te winnen, die zij later in kunnen wisselen om het goed te maken wanneer het contact verloren gaat.

Omdat social media berichten zo onpersoonlijk kunnen zijn, moest ik denken aan die leuke kaartjes van vroeger. En ik vind het jammer dat dit iets van vroeger is. Het was namelijk wél heel persoonlijk - je koos zelf de kaart uit en schreef er een persoonlijk, handgeschreven berichtje op. Maar de kaarten zijn niet onmisbaar. We hebben genoeg andere communicatievormen op feestdagen. Zo heb je bijvoorbeeld E-cards – die leuke filmpjes met een boodschap. Die zijn nog steeds niet heel persoonlijk, maar wel lekker entertaining. Natuurlijk verstuurd echt niemand dat, maar het zou wel een vervanger kunnen zijn voor de fysieke kaarten.

De enige mensen die mij tegenwoordig nog papieren kaartjes sturen zijn mijn buren en verre familie. En dat vind ik eigenlijk wel oké. Natuurlijk blijft het leuk om een fysiek kaartje uit de brievenbus te vissen, maar mij maak je ook blij met die dikke dansende kerstman op mijn tijdlijn. Al heb ik wel veel liever dat je die dan persoonlijk naar mij appt. Of uitprint en tóch op een kaartje plakt. En dan heb je óók nog iets aan de al die stofvangende postzegels in dat laatje.