Wat heeft Dominic Seldis te maken met het lied GoldenEye?

Dominic Seldis presenteert met Peter Pannekoek De Avond van de Filmmuziek in een uitverkochte Ziggo Dome. En daarmee wordt niet alleen de status van filmmuziek nog eens bevestigd, maar ook die van Dominic zelf. En dat terwijl hij in de jaren negentig nog een bestaan als anonieme sessiemuzikant leidde. In de VARAgids blikt hij terug op een bijzondere sessie: die van GoldenEye, de titeltrack van de gelijknamige James Bond-film uit 1995, gezongen door Tina Turner.

Zó gaat het wereldberoemde begin. Pam-pampampam. En Seldis speelde mee, als contrabassist. ‘Ik liep de studio in en telde vier contrabassisten en nogal wat cellisten. Een man of 25 in totaal. Normaal zou je tien violen zien, wat cello’s, altviolen en misschien één contrabas. Dit was volledig anders, zeker voor een popsessie’, zegt hij. Hij wist toen nog niet wat er zou gebeuren, of waarvoor hij was ingehuurd.

Zoals gewoonlijk maakte Seldis vooraf een praatje met zijn collegamuzikanten, waarna hij plaatsnam achter een microfoon en een standaard met bladmuziek. Eén blik op het papier maakte duidelijk dat zich iets bijzonders zou gaan afspelen. Bovenaan stond de naam van de zangeres: Tina Turner – de superster. Daaronder de auteurs van het nummer: Bono en The Edge – van de wereldberoemde band U2. De naam van het lied: ‘GoldenEye’. Seldis: ‘Ons werd verteld dat het voor James Bond was, en ze vroegen ons om het stil te houden.’ Dat laatste was normaal. Verder dacht hij er niet over na. ‘Als sessiemuzikant verschijn je op de afgesproken plek; je krijgt de bladmuziek voor je neus, je repeteert, het rode licht gaat aan en even later staat alles erop. Dat is het. Door naar de volgende.’

‘GoldenEye’ bleek een ongewoon stuk muziek. ‘Wat zo raar was, was dat het begon met dat pizzicato (tokkelen, de snaren bespelen met de vingers, red.). Vier contrabassen en cello’s, die gingen van: pam-pampampam. Ik kan me herinneren dat we onderling de tijd namen om dat geluid goed te krijgen. We oefenden er een paar keer op.’ Ook de technici hielden zich actiever dan anders bezig met het geluid. ‘Ze leken er meer tijd aan te besteden. Ze verwisselden een paar microfoons. Normaal gesproken namen ze gewoon op en regelden ze het geluid achteraf.’

De studiomuzikanten repeteerden ‘GoldenEye’ een keer of drie voordat de opnameband werd ingeschakeld. Tussendoor hielden ze een pauze, dronken ze koffie en rookten ze een sigaret. De technici lieten een demo van Tina Turner meelopen, waarop ze ‘GoldenEye’ zong. Eerder dan verwacht stond het erop. ‘We waren voor drie uur geboekt, maar hoefden niet zo lang te spelen. Dat was natuurlijk voordelig voor ons.’ Seldis laat de factuur zien: 3 uur werk à 66 pond per uur, lezen we. Met een kleine extra vergoeding erbij leverde de klus hem 218 pond op.

Seldis benadrukt dat zijn verhaal verre van romantisch is. Muziek op de radio? Ach, hij heeft ook muziek voor The English Patient en Harry Potter-films ingespeeld, dus dat gebeurde wel vaker. ‘GoldenEye’ een hit? Ja, maar in de jaren negentig bevatte bijna elke popplaat wel een snaarinstrument, dus niemand kon het zien aankomen. Of hij er rijk mee is geworden? Zeker niet, de rechten waren afgekocht – had hij de bladmuziek maar meegenomen en voor een belachelijk hoog bedrag laten veilen. En nee, echte deuren heeft pam-pampampam ook al niet geopend.

Toegegeven, na al die jaren denkt hij weleens, zo af en toe: wat gaaf eigenlijk, dat ik dat gedaan heb. ‘Zo goed was ik nu ook weer niet. Ik had gewoon geluk. Typisch een geval van: juiste plek, juiste tijd.’

Lees/kijk/luister verder
De avond van de filmmuziek, zondag 21 april, NPO 1, 23:05
Het complete interview met Dominic Seldis (VARAgids, via Blendle, $)