Het is vandaag Al-Nakbadag. Wat betekent dat?

De catastrofe, dat is de letterlijke vertaling van Al-Nakba. Ieder jaar herdenken de Palestijnen de verdrijving van hun volk uit hun huizen, dorpen en steden in Palestina onder die naam: de catastrofe. Het gebeurde in 1948, bij de stichting van de staat Israël. Sindsdien heeft het Palestijnse volk zich over de hele wereld verspreid. In Palestina bestaat niet vertellen Palestijnen die het (als peuter of als kind) meemaakten over die dag, en over hoe zij nu hun leven in Nederland beleven. ‘We moesten echt vertrekken, anders werden we vermoord. Mijn moeder heeft alleen één tapijt meegenomen. En suiker en een paar matrassen’, zegt de één over Al-Nakba. ‘Wij hebben niks meegenomen. Zelfs geen foto van mijn vader of mijn moeder. Of haar eigendommen. Ik heb zelfs geen boekjes van mezelf’, zegt een ander. ‘We hebben alleen een paardje, haar veulen en een ezel meegenomen. Meer kon niet’, vertelt een derde persoon.

‘Mijn moeder nam een ladekast mee op een vrachtwagen’, zegt Samir El Hreish (geboren in Jaffa, Palestina, in 1946) in de documentaire. ‘Ik denk dat daarin wat spullen van de kinderen zaten: speelgoed of ondergoed en kleding. Ze heeft alleen dat meegenomen en verder niks. Ik heb ook nooit een foto gezien van het huis. Jaffa werd toen drie dagen lang gebombardeerd. Continu, onafgebroken.’ Hij vertelt verder over de geschiedenis. ‘In 1948, voorafgaand aan de stichting van de staat Israël, zijn ruim 750.000 Palestijnen verdreven uit hun huizen, dorpen en steden. Ze hebben alleen het hoognodige meegenomen, want ze dachten dat het maar voor een paar weken was. Mensen dachten echt: over een tijdje, als het wat rustiger wordt, keren we terug naar ons huis.’

'Eerder meegemaakt'
Latifa Daraj herinnert zich: ‘Onze Joodse buren zeiden dat we moesten blijven, om niet te vertrekken. 'Het gaat tussen ons toch goed?', zeiden ze. Maar onze mannen waren bang voor de nieuwe Joden, die uit andere landen kwamen. We wilden geen problemen en dus wilden we vertrekken. Zij hadden ons kunnen doden, want we moesten via de Joodse wijk vluchten.’ Voor Daraj herhaalde de geschiedenis zich onlangs, en uiteindelijk vestigde ze zich in Syrië. ‘Dat ging goed totdat de burgeroorlog begon. Eigenlijk heb ik twee keer geleden. Eerst in Palestina, toen in Syrië. We moesten weer vluchten en namen de zeeroute. In een boot – ik was de oudste op de boot. De rest bestond uit jonge mannen. Ze vroegen of ik niet bang was. Ik zei: ‘Nee, het gaat prima, ik heb dit eerder meegemaakt.’ '

Kijk/lees/luister verder
Palestina bestaat niet, donderdag 15 mei, NPO 2, 23:00 uur
Interactieve documentaire: Team Gaza