Pluutjesland

Het lot van de plu zonder eigenaar is simpelweg ondragelijk.

Uitgedost met muts, handschoenen en een stevige plu trotseren wij ons onstuimig klimaat. Eenmaal gezeten in bus, tram en trein klaart het weer op en vergeten we massaal onze pluutjes en handschoenen.

Waar verdwijnen die toch allemaal heen, ik zie bijna nooit vergeten plu’s liggen? Wel eens een verdwaalde handschoen die met de vingers gespreid, als een platgereden beestje op het natte asfalt ligt. En dat is er dan altijd nog maar éentje, alsof het tweede exemplaar zichzelf nog naar elders heeft kunnen slepen en daar stilletjes is bezweken.

NS verklaarde eind vorig jaar dat er jaarlijks zo’n 62.000 gevonden voorwerpen binnenkomen. Kunstbenen, koffers en hele drumkits worden achtergelaten (en soms nooit meer geclaimd!) Daar moeten dus ook bergen handschoenen en pluutjes bij zitten.

Of moeten we hier de waan van de dag en harde cijfers achter ons laten en een breder denkraam opentrekken? Misschien verzamelen al die verweesde pluutjes zich namelijk wel ergens op een, diep in het bos gelegen, mooie open plek. Daar kunnen ze fijn drogen en bijkomen van hun verschrikkelijke zwerfavonturen. Sommigen zullen, wellicht met tientallen lotgenoten, dagenlang in depots hebben liggen verstoffen. Anderen hebben nachtenlang op verlaten perrons of natgeregende stadsbanken liggen huiveren, wanhopig wachtend op een nieuwe eigenaar. Het afschuwelijkst aanzicht zal die stadspluutjes niet bespaart zijn gebleven. De misvormde soortgenoten die met geknakte baleinen of gescheurd scherm uit afvalbakken steken, roemloos gesneuveld in het natuurgeweld van storm en regen waarna achteloos weggesmeten. Een plu-onwaardig einde, hoe je het ook wend of keert.

Handschoenen met hun vaardige vingers kunnen zichzelf tenminste nog enigszins redden. Zij kruipen een goot in of hebben de mazzel gevonden te worden door een zwerfmens die ze nog tot nut zijn. Als plu echter ben je volkomen weerloos en éenmaal achtergelaten in feite een speelbal van het grillig lot. Verwaaid en verfomfaaid eindigt een enkeling zelfs tussen de kaken van een speelse hond die je meters meesleept en daarna vrolijk verscheurt.                Het lot van de plu zonder eigenaar is simpelweg ondragelijk. Slechts aan een keurig winkelrek kan de dan nog maagdelijke plu floreren en zich presenteren in volle glorie. Eenmaal in gebruik is de plu, letterlijk, in handen van degene die onder hem beschutting zoekt. De klassieke modellen doen daarbij hun uiterste best zo lang mogelijk te dienen maar van moderne, goedkopere modellen wordt zelfs gesproken van ‘wegwerpplu’. Een gruwelijk begrip dat onschuldige pluutjes tot een soort fastfood degradeert. Eenmalig gebruik en hop, daar lig je al tussen zwerfafval en bierblik. Dan nog duizendmaal liever blijven liggen in theater- of bioscoopfoyer en door een tweedehandsgebruiker alsnog meegenomen en gekoesterd.

De achtergelatenen, de zwervers en ontheemde exemplaren zullen tenslotte op die geheime verzamelplek in het bos samengroepen. Zij zullen als uitverkoren overlevenden hun schermen openen en gezamelijk naar het zalig pluutjesland opstijgen. Dat Elysium waar grijze luchten permanent zachte regenbuien voortbrengen en uitnodigen tot een strak gespannen en oneindig geopend scherm. Ja, dat zou best eens kunnen.